Toen we gisteren de stad in liepen om een internetcafe te zoeken, vonden we het verdacht stil op straat. De winkels waren dicht, en dat op donderdag... ach ja, het was Hemelvaartsdag! Daarom, met een dag vertraging, ons eerste bericht van de derde etappe naar Rome.Na 75 km hebben we dan Bellinzona bereikt. De tocht begon met de vervulling van een 18 jaar oude droom, het lopen van de Strada Alta, een pad hoog boven het door de Ticino rivier uitgesleten Leventina dal. Je loopt ahw door een galerij waarlangs je getrakteerd wordt op schitterende vergezichten op de met sneeuw bedekte Alpentoppen.
De schilderachtige boerendorpjes vol donkere houten huizen met kleurrijke luiken zien er van een afstand mooi uit, maar sommige zijn in verval geraakt, terwijl andere juist zijn opgeknapt en verfraaid, vaak door pensionados die de rust van het 'platteland' waarderen. Het is heerlijk slapen in een gastvrije herberg in dorpjes als Osco of Anzonico, na het eten van een voedzame maaltijd met een goed glas wijn, als het 's nachts buiten absoluut stil en donker is.Het pad voerde door bossen en weilanden, langs bloeiende boomgaarden en klaterende beken.
Die laatste waren aangezwollen tot giga proporties door overvloedige regen en smeltende sneeuw, terwijl de Strada Alta niet scheutig is met bruggetjes. Het springen van steen op steen ging ons goed af, totdat we de top van een bruisende waterval bereikten met een paar prachtige ronde stenen erin, die enigzins groen uitgeslagen waren. Johannes zette een voorzichtige stap en roetsj! lag languit in de stroom, zijn wandelstok een paar meter verderop. Op handen en voeten lukte het hem glibberend en glijdend terug te komen op de vaste wal. Wat te doen? Op blote voeten dan maar. Maar zelfs dan was er geen houden aan, zeker met rugzakken die je meetrekken zodra je uit balans raakt. Toch, stapje voor stapje over een hoop aangespoelde dennetakken, is het gelukt. En dan maar hopen dat het verderop niet nog moeilijker wordt.
Wat volgde was een pittege afdaling van meer dan 800 m hoogteverschil terug naar het dal. Halverwege zaten we bij te komen op de rand van een waterbak met drinkfontein toen we even met onze ogen moesten knipperen. Waren we in de Middeleeuwen beland? Een man een een vrouw met 3 paarden aan de teugels en 3 honden in hun kielzog kwamen op ons toe gesjokt. Ze waren gehuld in een bont scala aan doeken en lappen, als een stel uit een openluchttheaterstuk. De paarden waren zwaar beladen met zakken en tassen. De vrouw had een baby in een draagdoek op haar rug. Of wij wisten waar de weg naartoe leidde? Ze begonnen onderling te redetwisten over de al dan niet te nemen afslag de bossen in. Na enige minuten kibbelen liepen ze boos zwijgend verder, volledig in tegenspraak met hun idyllische verschijning.
Na de afdaling belandden we in het vlakke dal van de Ticino, saaiheid troef. In Biasca, de volgende halteplaats, wilden we overnachten in herberg Juliana, maar deze bleek, net als de naamgeefster, terziele. In hotel Stazione waar we toen terecht kwamen, verschenen we aan het ontbijt op het afgesproken tijdstip (8.15) en troffen daar de enige andere gasten aan, de Z.Afrikaanse Mareletta en haar Zwitserse echtgenoot Jurgen. Ze runnen een b&b bij Kaapstad. Echter van het Stazione personeel en het bijbehorende ontbijt was geen spoor te bekennen en het hotel zat op slot. Tegen 9 uur kwam de uitbaatster binnen met veel misbaar, 'problema macchina' ofwel de auto had haar in de steek gelaten.
De wandeling naar Bellinzona langs de Ticino zullen we niet snel aanraden, een vlak stenig pad kaarsrecht langs het water waar veel wegen en fabrieken zijn. Alleen cafe Da Sandra, een hangplek voor vrachtwagenchauffeurs, biedt nog wat vertier in de vorm van lollige stickers, Amerikaanse nummerplaten en blote kalenderdames.Nu zijn we dus in Bellinzona aangekomen. Na enige aarzeling (op dag 2 liepen we zelfs de hele dag in de regen onder de bekende capes) laat de zon zich van zijn goede kant zien.
Nog 3 weken lopen en dan treinen we terug naar Airolo, waar we de auto bij het hotel mochten achterlaten - dit ter geruststelling van menigeen die ons vroeg hoe we dat gingen doen.
Arriverderci!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten