Aflevering 18

Lugano, 25 mei 2009

De trouwe lezers zullen wel denken, zijn ze daar alweer? Inderdaad, al de tweede keer binnen 3 dagen! De reden is dat we nu baden in de mondaine luxe van Lugano waar internetcafés dik gezaaid zijn en hoe dat straks in landelijke, primitiever gebieden gaat, is afwachten.

Momenteel bevinden we ons in het Paradijs, zowel letterlijk als figuurlijk: letterlijk omdat we in Paradiso logeren, badplaats van Lugano waar zich de meeste hotels bevinden, en figuurlijk vanwege de schitterende ligging aan het meer van Lugano, omgeven door met sneeuw bedekte Alpen temidden van een Mediterrane vegetatie van palmen, cypressen en oleanders.
We zijn hier gistermiddag aangekomen na een wandeling door de brandende hitte. Het kwik steeg tot 35 graden Celcius. Dat zijn temperaturen waarbij deelnemers aan de vierdaagse in bosjes tegen de vlakte gaan, maar wij bleven overeind.

Het lijkt alweer tijden geleden dat we in Bellinzona verbleven, de fraaie hoofdstad van het kanton Ticino. We hebben daar o.a. Castelgrande bekeken, een van de drie magnifieke kastelen die ooit de toegang tot de Sint Gotthardpas afsloten in een smal deel van het Ticinodal. Het complex staat nu op de Unesco werelderfgoedlijst .
Helaas was een minder prettige ervaring dat Frieda in het Zwitserse gezondheidscircuit belandde. Ze was gebeten door een teek en omdat we weten wat de gevolgen daarvan kunnen zijn, gingen we naar de pronto soccorso (EHBO) in het plaatselijk ziekenhuis, zeker een kwartier bergop. Bij aankomst werd Frieda meteen geregistreerd, het volledig adres werd vastgelegd, er werd een kopie van het paspoort gemaakt en haar werd te verstaan gegeven dat een consult 100 Zw. franken kostte. Op weg naar de wachtkamer troffen we een arts, die vroeg wat het probleem was. 'O, een tekenbeet, de borromea-bacterie (verantwoordelijk voor de ziekte van Lyme) komt helemaal niet voor in Ticino, maar ik zal zometeen de wond nader bekijken.'
Toen werden we naar de volle wachtkamer gebonjourd. De moed zonk ons in de bergschoenen: er zat al o.a. een potige kerel met snor; na ons kwam een oudere Marokkaanse vrouw in djellaba en hoofddoek binnen, vergezeld door haar tolkende zoon. Toen we na een uur wachten nog niets waren opgeschoten en bovendien allerlei mensen zoals de Marokkaanse al geholpen waren, kregen we er schoon genoeg van, zeker toen de spreekkamerdeur openging en de (nu niet meer zo potige) snorremans op een brancard naar buiten gereden werd, grotendeels onder een wit laken - alleen zijn snor was nog goed zichtbaar. Wij keken elkaar veelbetekenend aan. Wat heeft dit voor zin als de ziekte van Lyme hier niet eens voorkomt? Dus we rezen overeind en zonder omkijken (en zonder betalen) verlieten we het ziekenhuis.

Door alle vertraging vertrokken we pas tegen een uur of 3 uit Bellinzona. Na zo'n 7 km. gaven we er de brui aan en namen onze intrek in het dorpje Gudo in pension Anita, een gemütlich Zwitsers etablissement met hanggeraniums in alle vensterbanken en jodelmuziek op het terras. Toen Frieda vroeg of de muziek wat zachter kon was het antwoord 'Nee! Dan kan niemand het horen', waarop men ons neerzette in een hoek zo vermogelijk verwijderd van de boxen. Toch waren de uitbaters Heer Cupic (40 jaar geleden gearriveerd uit Montenegro) en Frou Schneider schatten van mensen en de hausgemachte Gerichte uit de gutbürgerliche Küche smaakten uitstekend.

De volgende dag bij het vertrek uit Gudo groette Johannes een oude vrouw met 'buon giorno'. Haar aangelijnde hond kon dit schijnbaar minder waarderen en beet Johannes bij het passeren snel even in het bovenbeen. Het bloed stroomde eruit. Er kon geen verontschuldiging af. Hopelijk was de hond niet besmet met hondsdolheid, we hebben ons maar niet gemeld bij de pronto soccorso in Bellinzona....

We hebben na een dagmars door een onherbergzaam gebied overnacht in een hotel in het dorp Taverne, waar het feestgedruis op het terras doorging tot in de vroege uurtjes. Nu genieten we dus van een rustdag in het sjieke Lugano, en dan eindelijk op weg naar Italie, dat we aan de overkant van het meer lonkend zien liggen.