Na de rustdag in Luik is het toch gelukt een adresje in Spa te vinden. We kwamen terecht in een soort spookhuis bij een excentrieke dame met jachthond, die het presteerde om ons bij het ontbijt een aangebroken kuipje ranzige margarine en een restant bedorven melk te serveren.
Tussen Spa en Stavelot beklommen we het hoogste punt van onze tocht vóór de Vogezen, het Fagne de Malchamps (573 m).
We waren nog nauwelijks aan de afdaling begonnen of de regen viel met bakken uit de lucht, wat ons deed besluiten om 2 nachten in Stavelot te blijven. Daar vonden we een prachtige kamer, vol antiek, in een oud herenhuis aan het fraaie marktplein. 
We voelden ons er helemaal thuis bij Nathalie en Denis, wat overigens goed was voor ons Frans. Van Stavelot hebben we weinig gezien omdat het die dag geen 5 seconden droog is geweest. 
Toen onze bergschoenen waren opgedroogd voerde de route ons naar Vielsalm. Het weer was definitief omgeslagen, maar gelukkig zijn wij geen watjes die niet tegen een buitje kunnen. In onze poncho's en met onze wandelstokken zien wij eruit als pelgrims van de orde van de Fledermausen.In Vielsalm bracht het lot ons bij een gite (vakantiehuis) in een verbouwde boerderij van Nederlanders, een echte aanrader.
Catherine uit de Alblasserwaard ontving ons hartelijk en bood ons het hele 10-persoonshuisje aan. Daar hebben we op TV kunnen zien hoe Nederland werd uitgeschakeld bij het songfestival ... Belgie trouwens ook... In het laatste Franstalige dorpje, Commanster, hebben we nog onze boterhammen gegeten in de luwte van een bushokje - cafees zijn dun gezaaid in Wallonie. Plotseling kwamen we daarna in Duitstalig gebied met keurig nette huizen, opgeruimde dorpen, veel picknickbanken, alleen de kentekenborden van de auto´s verraadden dat we nog steeds in Belgie waren.
Vlak voor het drielandenpunt (D-B-Lux) overnachtten we in het onvergetelijke hotel Weiss, 10 kamers in de herberg, waar alle gasten tegelijkertijd een overvloedige maaltijd kregen voorgeschoteld in de gelagkamer. En dat tegen een vooroorlogse prijs. Of we deze tocht kilos kwijtraken? Niet dus...
De volgende dag hadden we weer zon boven de Luxemburgse Ourvallei. De hoogteverschillen werden kleiner maar de wandelingen steeds pittiger omdat we voortdurend uit het dal van de Our moesten klimmen en dan weer terug afdalen. De Our vormt de grens met Duitsland dus zo nu en dan doen we dat land ook aan.
In Dasburg (D) overnachtten we in hotel Daytona, alweer bij Nederlanders, deze keer motor-enthousiastelingen. Kennelijk hebben wandelaars iets gemeen met motorrijders, want de nacht erna sliepen we boven de Bikerkneipe V-Max, temidden van de verbouwingschaos. Al te schoon was het er niet maar de kroegbaas was erg vriendelijk en ontpopte zich als uitstekende kok.
Ondanks de veelvuldige buien hebben we Vianden volgens schema bereikt, waar we nu een rustdag hebben ingelast, o.a. om de was te doen. We kwamen met zon aan maar de regen heeft ons ook hier achterhaald. Toch vermaken we ons uitstekend, vanmiddag gaan we het kasteel bekijken.
Mocht iemand zich afvragen wat zo´n wandeling met je doet: Johannes blijkt heel goed zonder fototoestel te kunnen, en Frieda is gaan bierdrinken, dus de eerste veranderingen zijn geconstateerd. Verder gaat alles prima, geen gezondheids- of voetproblemen, alleen missen we onze katten Jopie en Brechtsje erg.
Allemaal heel hartelijke groeten,
JenF
Geen opmerkingen:
Een reactie posten