We zijn weer onderweg. Iedereen nog heel erg bedankt voor het medeleven en de leuke reacties, we kunnen uiteraard niet iedereen persoonlijk antwoorden, maar Johannes heeft er veel steun van ondervonden.
Na enkele dagen rust en een - reeds gepland - uitstapje naar de stad Luxemburg hebben we de stoute schoenen aangetrokken om weer te gaan lopen. Met Johannes zijn voet gaat het een stuk beter, nog wel wat dik maar niet meer pijnlijk. 
Na het dal van de Sure volgde vanaf Wasserbillig het Moezeldal - wandelen is heel goed voor je aardrijkskundige kennis. In plaats van steile klimmen over smalle rotspaadjes gaat het nu langzaam omhoog tussen de wijngaarden, waarna fraaie uitzichten volgen over de meanderende rivier met Duitse stadjes op de ene, en Luxemburgse op de andere oever. We zijn nu in Remerschen, vlakbij het welbekende Schengen.
We verblijven hier in de 3 maanden oude jeugdherberg, een futuristisch gebouw dat de jeugdherbergen van Echternach en Luxemburg doet verbleken. (Hier moet veel overheidsgeld in gestopt zijn). We voelen ons als God in Frankrijk, want alles hier draait om ons aangezien wij de enige gasten zijn. De kok heeft speciaal voor ons een heerlijke paellamaaltijd bereid. We hebben een riant balkon met uitzicht op het drielandenpunt D-Lux-Fr. Met het weer kunnen we alle kanten op. Gisteren was het koud en regenachtig terwijl we een paar dagen eerder nog een tropische periode beleefden met s avonds zwaar onweer. Zo zaten we in de stad Luxemburg naar een schitterend lichtspektakel aan de horizon te kijken, een bui waarvan later bleek dat die grote schade had aangericht juist in het gebied waar wij die dag nog hadden gewandeld.
Dat was overigens een van de mooiste wandelingen tot nu toe, in een stil en landelijk gebied en langs het bedevaartsplaatsje Girsterklaus met een lieflijk Romaans kerkje. Maar een pelgrim leeft niet bij geestelijk voedsel alleen, het plaatsje bood ook overheerlijke Himbeerentorte. Je zou denken dat het gaat vervelen na 4 weken, dat wandelen. Niets in minder waar. Iedere dagetappe is weer nieuw, het landschap verandert, maar ook de natuur (we zien bij wijze van spreken de druiven rijpen) en het is steeds weer spannend waar we nu weer de nacht zullen doorbrengen. Nog 1 keer hebben we in een hotel op de Duitse oever overnacht, waar het een stuk gemoedelijker was dan in Luxemburg. De uitbaatster lachte zich een kriek toen we de thee bij het ontbijt te sterk vonden, terwijl er toch slechts 5 zakjes in de pot zaten... Speciaal voor ons heeft ze toen Wassertee gemaakt met 1 zakje.
Met Luxemburgers hebben we weinig contact - we zien hen alleen scheuren in bovenmodale autos of wonen in kitscherige nieuwbouw. Het zijn opvallend vaak de buitenlanders die hier de horeca bestieren. Zo hebben we boven een pizzeria geslapen onder het wakend oog van een strenge madrone. En gisteren kwamen we in een cafe terecht vol Portugezen met dito eigenaar. Er wonen erg veel Portugezen in dit land, ze zijn in de vorige eeuw hiernaartoe gehaald om in de mijnen te werken. Erg geintegreerd zijn ze niet, ze spreken nog steeds Portugees onderling en gedragen zich alsof ze in Portugal zijn.
Het is hier trouwens heel Europees, je kunt gemakkelijk met ongeveer 5 talen terecht bij iedereen. Waar een klein land groot in kan zijn...
Ons volgend bericht komt hopelijk uit Frankrijk.
Hartelijke groeten,
Johannes en Frieda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten