Degenen die gehoopt hadden nog ettelijke malen van onze wederwaardigheden te kunnen smullen, moeten we helaas teleurstellen: we zijn sinds vrijdag weer terug in Deventer! Ons doel voor dit jaar, de Vogezen, is bereikt, waarmee fase 1 van onze voetreis naar Rome succesvol is afgerond.
Aanleiding van onze snelle terugtocht was de lift die we konden krijgen van Anneke en Marcel, goede vrienden uit Deventer die ons de laatste week vergezeld hebben. Een treinreis hebben we maar laten zitten, dat hebben we dan voor volgend jaar tegoed. Daarbij was Bob, de tijdelijke bewoner van ons huis, Deventer zo langzamerhand beu. Toen we hem meldden dat we huiswaarts zouden keren, was zijn commentaar "Hallelujah".
De laatste weken in Frankrijk troffen we bijzonder goed weer: zonnig en warm, soms zelfs té warm... Diverse malen dreigden "orages" (onweersbuien) ons wandelplezier te vergallen, maar die bleven bijna altijd op afstand.
Nadat we ons in Nancy gelaafd hadden aan stedelijke geneugten zijn we in een week tijd van Liverdun naar Schirmeck in de Vogezen gelopen. Liverdun is een schattig middeleeuws stadje onder de rook van Nancy, gelegen op een rots waar de Moezel omheen meandert. We denker er sterk over om ons hier later, als Rome eenmaal bereikt is, blijvend te vestigen... ;-) Er volgde een traject dat sterke associaties met het Friese landschap opriep: zo vlak als een spiegel, groene weiden met koeien en vol bloemen en vogels, kerktorens rondom, meren vol zeilboten. Maar dan wel met de skyline van de Vogezen aan de horizon! Overnachtingen en eetgelegenheden waren problematischer dan ooit, de spaarzame mogelijkheden bevonden zich om de 20-25 km., wat onze dagetappes bepaalde.
Zeer bijzonder was de overnachting bij Mme. César in Brin-sur-Seille. Deze oudere dame diste tijdens de door haar bereide maaltijd van Lotharingse specialiteiten haar levensverhaal op, met een hoog Edith Piaf-gehalte: man jong gestorven, geen eigen kinderen, twee donkere adoptiezoons waarvan er één, de veelbelovend beroepsmilitair, op jonge leeftijd bij een verkeersongeval was omgekomen. Desondanks bleef Mme. César haar gasten liefdevol tegemoet treden. Uit haar livre d'or (gastenboek) bleek ons dat er veel meer Nederlanders de GR5 lopen dan wij dachten: zo'n 20 per maand. Maar omdat iedereen achter elkaar aan loopt met ongeveer dezelfde snelheid ontmoetten wij er geen. 
In Vic-sur-Seille maakten Anneke en Marcel hun opwachting. Zij waren in een halve dag vanuit Deventer naar Vic gereisd, waar wij 6 weken over hadden gedaan... Met hen wandelden we naar Assenoncourt, waar we sliepen op een boerderij met veel vee maar ook veel ongedierte. Onze kamers op kelderniveau bleken aantrekkelijk voor slakken, pissebedden en torren. De boerin was zeer hartelijk, de pils en koffie kregen we voor niets. De volgende dag passeerden we Rhodes, het Grou van Lotharingen, met veel Duitse jachten in de haven. Er volgde een moeraspad waarbij we meer gleden dan liepen en alle moeite hadden om de doorns van om zich heen grijpende braamstruiken te ontwijken. Langs een kaarsrecht kanaal belandden we in Landange bij cowboy Roland (met hoed). Hij had zijn historische boerderij, een bouwval gezien de foto's, eigenhandig opgeknapt tot een riante gite. Eten was er niet te krijgen in dit dorp, maar Roland haalde speciaal voor ons een overvloedige maaltijd bij een restaurant in Héming, 3 km. verderop.
De apotheose van onze voetreis kwam op de laatste dag: de beklimming van de Donon, onze eerste Vogees van 1009 m hoog. Een zware beproeving in de hitte met dreigend onweer die we glansrijk doorstonden. We sliepen daarna in een hotel op de Col du Donon. Ons verblijf eindingde bijna in een veldslag met de uitbaatster. We hadden een prijs afgesproken, maar bij betaling verhoogde ze deze prijs fors en weigerde te erkennen ooit een andere prijs genoemd te hebben. De onschuld droop van haar gezicht. Tot overmaat van ramp had ze de pelgrimsstaf, die Johannes al die weken zo trouw had gediend, als grof vuil afgevoerd... Nu zijn we dan weer thuis, een fantastische ervaring rijker. En het is pas het begin, volgend jaar willen we fase 2 uitvoeren, door de Vogezen en Duitsland via Zwitserland naar Italië.
Alle trouwe lezers bedankt voor het meeleven en voor alle reacties!
Groeten,
Frieda en Johannes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten