Momenteel bevinden we ons in St. Blasien, midden in het Zwarte Woud, in Haus Bernhardt, een riante villa in een ruim opgezette buitenwijk. Na 5 dagen wandelen zijn we wel weer toe aan een rustdag en daarvoor is St. Blasien een geschikte, sfeervolle plaats, die gedomineerd wordt door een kolossale koepelkerk, nauwelijks kleiner dan de St. Pieter waarheen we op weg zijn.
Gisteren zijn we hier aangekomen en hebben we ons meteen verbroederd met de dorpsbevolking tijdens het aanschouwen van de EK-finale Duitsland-Spanje, vertoond op een groot scherm in de open lucht in de Kurgarten. Gedeelde smart is halve smart. Het deed ons goed na afloop eens de Duitsers te kunnen condoleren, in plaats van dat zij ons condoleerden met de Oranje-flop. Het was dan ook enigzins wrang dat we de vorige nacht in Schluchsee moesten doorbrengen in een piepkleine, volledig oranje kamer: beddegoed, lampekappen, behang, alles was oranje, dit om een 70-er jaren sfeertje te creëren. Het ontbijt was er trouwens overdadig te noemen, de tijden van uiterst karige Franse ontbijten is definitief voorbij.We zijn onze Schwarzwaldwanderung in Freiburg begonnen. Daar verbleven we in een nieuwbouwwoning bij hospita Christiane in een gastarbeiderpension. De tuin zat dan ook vol paffende en bierdrinkende Polen. Freiburg zelf is een aangename stad met een grote dom en een bruisende studentenbevolking. Het wemelt er van de fietsers, die zich als kamikazepiloten in het verkeer storten. Daarnaast zijn de trams levensgevaarlijk, op een voetganger meer of minder wordt niet gekeken.
De rust van het Zwarte Woud deed dan ook weldadig aan, een heerlijk wandelgebied van donkere bossen en groene weiden met fraaie vergezichten (hoewel meestal aan het gezicht onttrokken door bomen). De paden zijn uitstekend van kwaliteit, de bewegwijzering laat niets aan de verbeelding over. Helaas valt het aantal typische Schwarzwaldattributen nogal tegen: het heeft ons dagen gekost de eerste koekoeksklok te vinden en van Schwarzwälderkirschtorte te kunnen genieten.
Overnachtingen vormen geen enkel probleem meer, afgezien van de prijs. Het kost wat, maar dan heb je ook wat. Alleen in Buchenbach kostte het moeite een pension te vinden. We belandden daar bij een oude dame die inmiddels gestopt was met B&B. Ze vond het zo zielig voor ons dat ze ons voor 25 euro een hele verdieping in haar huis aanbood: "Wanderer kann ich ja doch nicht wegsenden!".
De interessantste overnachting hadden we bij de Ravennaschlucht, een fraaie kloof vol watervalletjes en met mos bedekte rotsen. We belandden hier (via Himmelreich en Höllental...!) bij oma Ketterer -achter in de 70 met een rug zo krom als een hoepel- en haar niet al te snuggere zoon Mike van een jaar of 45, met licht autistische trekjes. Zijn duits was onverstaanbaar. Hij nodigde ons uit samen met hem de wedstrijd Spanje-Rusland te volgen, waarbij hij ons op de nodige pils trakteerde. Naarmate de avond vorderde werden zijn opdringerige houding en vervelende insinuaties steeds irritanter en we waren dan ook blij na afloop naar onze kamer te kunnen vluchten. De volgende ochtend stond wel mooi het bier op de rekening. "So geht das nicht, das war ja doch kein Einladungsbier!" aldus oma.Twee dagen later en 30 km verderop in Schluchsee bleek Johannes zijn trui op de kamer van Mike te hebben laten hangen als gevolg van ons overhaaste vertrek. Johannes belde hem en Mike bood meteen aan zijn trui op het station van Hinterzarten af te geven, waar wij hem met de trein konden afhalen. Aldus slaagde deze missie. Zo zie je maar hoe je je in de medemens kunt vergissen....
En dan nu op weg naar die Schweiz! Nog 2 dagen lopen en we hopen de Rijn opnieuw over te steken bij Waldshut.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten