Aflevering 16

Deventer, 24 juli 2008.

En zo zitten we dan weer in ons eigen huis, terwijl de katten buiten spelen en de wasmachine op volle toeren draait. Het zit er op! Deze tweede keer was opnieuw een geweldige ervaring, en toch heel anders dan vorig jaar. Toen was alles nog nieuw en spannend, nu zijn we echte "route-routiniers" geworden. En terwijl we vorig jaar door voornamelijk niet-toeristichte streken trokken, waar wandelaars een uitzondering vormen en overnachtingsplekken schaars zijn, ging de tocht deze keer - vaak onder een verzengende zon - door de vakantie- en wandelparadijzen Vogezen, Zwarte Woud en Zwitserse Alpen.
In de Vogezen hadden we de aansluiting nog met vorig jaar: zelfde seizoen, zelfde weertype én het gezelschap van Anneke en Marcel. We zijn vrij snel van west naar oost door dit gebergte gestoken, maar willen zeker terugkomen - bijvoorbeeld om nog een stuk GR5 in de richting van Nice te lopen. Vanaf het Rijndal en het Zwarte Woud hebben we onze route aan elkaar geknoopt uit bestaande wandelpaden, zoals de Querweg, de Reussuferweg en de Via Gottardo. Met goede kaarten en dankzij de uitstekende bewegwijzering was dat prima te doen.
Ook de taal vormde deze keer minder een probleem dan vorig jaar. Ook al ontmoetten we nog zoveel aardige Fransen, het is en blijft voor ons een stuk gemakkelijker om een gesprekje in het Duits te voeren, zo lang men maar niet in het Zwitserduits antwoordt, want daar kunnen we geen chocola van maken. Voor volgend jaar staat Italiaans op het programma...

Van de hele tocht naar Rome hebben we er nu zo'n 1240 kilometer op zitten. Dat is een schatting want de eigenwijze Zwitsers geven afstanden aan in uren in plaats van in kilometers. Het hoogterecord van 1126 meter in het Zwarte Woud hebben we in de Alpen ruimschoots overtroffen. Alleen al in Andermatt, waar we een rustdag hadden in de mist en de regen waardoor we het gevoel hadden op een eiland te zitten in plaats van in de bergen, zaten we op een hoogte van 1436 meter.
We hebben jullie in spanning gelaten omtrent de afloop, maar nu kunnen we met gepaste trots melden dat we de Sint Gotthardpas (2108 m.) hebben gehaald! Airolo is het eindpunt geworden, en daarmee het startpunt voor volgend jaar.

De beklimming van de pas was niet erg moeilijk, vaak wel moerassig maar niet te steil. Een heel verrassend punt was een voetgangerstunneltje naast de autotunnel. Zodra je die binnen was bleek het geen tunnel te zijn, maar de toegang tot een wenteltrap omhoog. Eenmaal boven stond je in een weiland in plaats van langs de drukke weg, een Alice-in-Wonderland-achtige ervaring.

We arriveerden op de pas in prachtig weer, zonnig en helder.

In de Albergo San Gottardo hadden we plaatsen in de slaapzaal ("Massenlager") geboekt, maar gelukkig waren er gasten niet op komen dagen zodat we één van de fraai gerestaureerde herbergkamers konden betrekken. 's Avonds bij het eten hoorde iemand ons Fries spreken en reageerde in diezelfde taal, met de vraag of wij ook zo lang voor de tunnel in de file hadden gestaan...

Voor de afdaling hadden we een heel goede tip gehad van Bänz, de internet- en wandelkaartenuitbater van Andermatt. In plaats van de standaardafdaling te nemen langs een steil pad naast de oude autoweg, konden we nu een omweg maken over een aanvankelijk asfalt-, later gravelweggetje.



We kwamen langs bloemrijke bergweitjes, lawinehekken en verlaten gehuchtjes. We boekten een nieuw hoogterecord van 2238 m., een punt met schitterende vergezichten over besneeuwde toppen boven het dal van de Ticinorivier en over de verkeerschaos in de diepte onder ons (met inderdaad weer een file van 15 km. voor de tunnel).
De echte afdaling tenslotte was best wel steil, maar ging via tientallen haarspeldbochten door de bossen boven Airolo.





Het zwaarste gedeelte zit er dus op. Of toch niet? Als we willen kunnen we, bij wijze van spreken, over de Strada Alta zó Italië binnen lopen via Bellinzona en Locarno. Maar een alternatieve route over de Passo San Giacomo (2313 m.) en dan naar Domodossola lokt ons ook wel aan... We hebben nog een jaar de tijd om daarover na te denken. En stiekum denken we ook al na wat er volgt op Rome: Athene - Istanbul - Jeruzalem?