Pietrasanta, 21 september 2011
Je zou denken dat iedere dag lopen saai wordt maar niets is minder waar, zoals wel zal blijken uit dit bericht.
Ons vorige bericht verstuurden we uit het mooie stadje Pontremoli waar het enige moeite kostte een overnachtingsplaats te vinden. Volgens ons boekje moesten we in het kasteel terecht kunnen, dat bleek op de top van een heuvel te zijn. Na een zware klim door steile trapstraatjes bleek het kasteel hermetisch gesloten. Eenmaal terug in het centrum troffen we mede-pelgrims Arie uit Utrecht en Thomas en Yvonne uit de buurt van Seattle. De laatsten hadden we al eerder gezien tijdens de vlucht Amsterdam-Milaan. Zij verbleven in het Cappucijnerklooster en daar was ook nog wel plaats voor ons. We kregen door de 90-jarige abt ieder een cel toegewezen maar mochten wel een matras van de ene naar de andere slepen. Middeleeuws Pontremoli was een van de fraaiste stadjes tot nog toe en daar hebben we dan ook een rustdag genomen.
Na een gemakkelijk traject (de fietsroute i.p.v. de wandelroute) werden we in Aulla opgevangen door de jonge dynamische pater Giovanni met koffie in het pelgrimsmuseum. We werden naar de slaapzaal gebracht waar op rij 14 bedden stonden. Behalve wij sliepen er Henk en Liesbeth uit Dorst bij Breda en Francaise Sylvie. Zo treffen we steeds andere collega-wandelaars maar door ons langzame tempo halen ze ons allemaal in.
De tocht van Aulla naar Sarzana zullen we niet snel vergeten. De route ging over de top van een berg, een klim van 500 m. en dito afdaling. Omdat de beschrijving zeer steile paadjes met afgronden ernaast beloofde en wij deze liever vermijden hadden we op een overigens prima detailkaart een alternatief uitgestippeld over brede bospaden. Dat was 4 km. om maar dat hadden we er wel voor over.
De eerste buien dienden zich aan tijdens de beklimming en op een viersprong van paden aten we onze eerste boterhammen ineengedoken in de regencapes. Een geluk dat de kaart zo goed was want zo konden we iedere bocht en splitsing herkennen. Het regende steeds harder, we spoelden bijna van het pad en sopten in onze schoenen. Ineens een bliksemschicht met een luide donderslag. Als getroffen doken we de greppel in om het ergste af te wachten. Een volgende klap bleef uit.
Na nog 2 km. omlopen troffen we de gemarkeerde route weer aan op het hoogste punt. De steile klim was ons bespaard gebleven! Onze totaal verregende kaart konden we niet meer raadplegen dus dan maar langs de gemarkeerde route en ja, daar was de te vermijden supersteile afdaling. Het pad was in een snelstromende beek veranderd waarlangs we als in trance naar beneden strompelden. Eindelijk bereikten wij het dorp Ponzana Superiore met een heel sober cafe waar we na 2 koppen overheerlijke cappuccino enigzins tot onszelf kwamen.
Het leed was echter nog niet geleden. Toen we uren later in Sarzana naar het Franciscaner klooster zochten werden we van hot naar haar gestuurd. De hemelsluizen gingen volledig open en als zombies waadden we door de ondergelopen straten terwijl auto's ons in volle vaart inhaalden, ons zonder gene natspattend. Nee, mededogen met een paar totaal verregende pelgrims was ver te zoeken. Het was al donker toen we het onderkomen bereikten. We zijn nog nooit zo blij geweest met een simpel lokaal met een paar matrassen op de grond.
Achteraf gezien bleek dat het noodweer een staartje was van orkaan Irene...
De dagen erna blonken uit door zonneschijn en temperaturen van rond de 25 graden. In de buurt van de stad Massa hebben we de Via Francigena verlaten voor 2 dagen lopen langs Mediterrane badplaatsen. Strand, terrasjes, groene pijnbomen tegen een strakblauwe lucht, het leek wel vakantie!
Nu zijn we dan in de stad Pietrasanta, aan het begin van het Toscaanse binnenland. We delen een huisje bij een klooster met een Italiaanse medewandelaar. Vrijdag hopen we Lucca te bereiken en als dat lukt zitten we goed op schema voor Rome...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten