Aflevering 27

Viterbo, 16 oktober 2011

Het einde van onze voettocht naar Rome nadert met rasse schreden. Over 2 weken zijn we alweer terug in Franeker als alles volgens plan verloopt. Onvoorstelbaar, we zitten nu nog helemaal in Italiaanse sferen. We bevinden ons momenteel in Viterbo, een stad zo groot als Deventer die op 100 km loopafstand van het Vaticaan in Rome ligt. Viterbo is geen antieke middeleeuwse stad zoals we er al zoveel gezien hebben in dit land, het is een stad met een 19e eeuws karakter. Zojuist zaten we in een gelateria, wel toepasselijk want het is buiten ijskoud. De herfst is hier tenslotte na weken zon en warmte toch ingetreden. Het is dus maar goed dat we al die weken een jas hebben meegetorst. Gelukkig is de wind gaan liggen, de afgelopen dagen moesten we stormachtige wind bij temperaturen van 10-15 graden weerstaan. Maar regen hebben we al in weken niet meer gehad.

Er is weer heel wat gebeurd sinds onze vorige rondzendbrief uit Acquapendente. Daarvandaan zijn we a piedi naar Bolsena getrokken, eerst door uitgestrekte landbouwgebieden met ploegende boeren die ons vriendelijk toewuifden. In San Lorenzo Nuovo een Aha-Erlebnis: toen we het dorp verlieten keken we neer op het meer van Bolsena, een azuurblauw kogelrond vulkaanmeer dat lag te glinsteren in de zon. Er volgden pittige beklimmingen en afdalingen door dichte bossen en wijdse velden. We hadden een acuut probleem want we hadden vergeten water te tappen en vreesden het ergste. Pas vlak voor Bolsena troffen we een kraan met koel helder drinkwater - wat kan water dan lekker zijn.

Bolsena is een prachtig middeleeuws stadje aan het meer, met burcht, kerken en een stadsmuur. In het hoogseizoen wemelt het er van de toeristen maar nu hadden wij het stadje bijna voor ons alleen. We sliepen in het nonnenklooster onder leiding van zuster Stefania, een pittig piepklein vrouwtje van ongeveer 90 jaar. Helaas was er alleen op de gang plaats voor ons in een soort ziekenhuisbedden. Van privacy was er dus geen sprake. Gelukkig konden we de 2e dag verhuizen naar een kamer met balkon. We hebben gepootjebaad in het glasheldere meer en hebben er de lugubere catacomben bezocht onder de Santa Cristinakerk, een uitgebreid gangenstelsel waar sinds het jaar 300 overleden Christenen werden begraven.

Van Bolsena zijn we naar Montefiascone gelopen, een prachtige route door de heuvels. Onderweg kwamen we langs een agriturismo, waarvan de eigenares Adriana ons uitnodigde voor een kop koffie. Even later kwam ze op de proppen met een schaal appels en druiven uit eigen tuin.
Verderop moesten we een diepe beek oversteken wat alleen op blote voeten mogelijk was. Dus bergschoenen uit en door de beek, aan de overkant de voeten weer drogen en de schoenen weer aan. In het dorp Poggetto hadden we de eer dat de pastoor persoonlijk een stempel in ons pelgrimspaspoort plaatste omdat dit punt officieel 100 km van Rome ligt: iedereen die hier vandaan Rome haalt heeft recht op een pelgrimstestimonium, persoonlijk uitgereikt door de paus is ons verteld.

Montefiascone bleek alleen wat temperatuur betreft een fiasco, verder is het een fraai bergstadje vol kerken, kloosters en een kasteel met een prachtige tuin op de top van een rots met meer dan 60 km. uitzicht. Hier brachten in de Middeleeuwen de pausen hun welverdiende vakanties door. De attractie van het plaatsje is de crypte onder de Santa Lucia Filippini kerk waarin de mummie van de heilige Lucia na inworp van een euro in het volle licht gezet kan worden. Een dissonant: in het klooster waar we een hele zaal voor ons alleen hadden had Frieda een ontmoeting met een paar schorpioenen. Eerst dacht ze dat die dood waren maar toen ze er eentje met haar bergstok aanraakte rende deze snel weg, gevolgd door de andere in bedaard tempo. Of er in Italie giftige schorpioenen voorkomen is ons onbekend, maar je weet maar nooit...