Rome, 25 oktober 2011
Het is zo ver: we zijn in Rome! We hebben alles doorstaan en overleefd, zelfs de drukke Italiaanse wegen met niemand ontziende automobilisten.
Na een totaalafstand van plm. 2200 km. vanaf Maastricht (mei 2007) hebben we het Vaticaan, en specifiek ons einddoel, de Friezenkerk, bereikt. De ontvangst in het pelgrimshuis was hartverwarmend, we verbleven er 2 nachten en zijn nu verhuisd naar een hotel.
De weg van een pelgrim gaat niet over rozen. Iedere dag bracht momenten van gelukzaligheid maar er waren ook tegenslagen en momenten dat we enorm baalden. Zo liet alweer een pater ons in de steek, deze keer in Campagnano di Roma waar we in het parochiehuis zouden overnachten. Hij zal wel een goede reden hebben gehad want er stond een groep van plm. 15 mensen voor de deur op hem te wachten voor een vergadering. Zij hadden meer geduld dan wij. Na 3 kwartier wachten zijn we vertrokken naar het dichtstbijzijnde hotel. En we hadden die dag al zoveel ontberingen doorstaan, waarover straks meer...
Ook baalden we flink van uitbater Giovanni van het gelijknamige hotel 3 km. buiten Formello. (Eigenlijk baalden we vooral van ons eigen gebrek aan assertiviteit). Hij had ons over de telefoon voorgespiegeld dat hij 's avonds een broodje voor ons zou klaarmaken (bij gebrek aan restaurants in de buurt) dus hadden we 's middags al een uitgebreide lunch genomen. Bij aankomst deed hij heel joviaal: in plaats van het broodje had hij toch maar een pastaschotel gekookt. Maar wat bleek? Hij zette ons de ene schotel na de andere voor ook al zeiden we dat we geen trek hadden, om ons later een gepeperde rekening te kunnen presenteren...
Het leven is toch al duurder geworden de laatste tijd. Het lijkt alsof er hier veel minder goedkope pelgrimsonderkomens zijn. De kloosters dichterbij Rome worden commercieel en brengen soms prijzen in rekening waar een hotel niet voor onder doet. Zo sliepen we de laatste nacht voor Rome bij de zusters van Santa Brigida voor 70 euro in een kleine kamer; overigens wel in een prachtige villa met zwembad, schitterend ingericht, in de stille heuvels benoorden de hoofdstad.
De Carmelitessen in Sutri daarentegen verhuurden kale simpele kamers in een oud pand naast de kerk. In tegenstelling tot onze informatie boden ze geen ontbijt meer terwijl de prijs (40 euro) ongewijzigd was gebleven. Het is een zeer strenge orde, je krijgt alleen de portier-non te zien achter een dicht traliewerk en documenten en geld worden uitgewisseld via een soort draaiende trommel.
Overigens zijn de meeste nonnen tegenwoordig zwart. Als er geen missiewerk in Afrika was verricht in het verleden zouden de meeste kloosters niet meer kunnen bestaan. De zwarte Benedictijner non in Vetralla hebben we maar heel kort te zien gekregen - ze was zo lief geweest om in onze cel alvast een elektrisch kacheltje aan te zetten. Buiten was het die nacht flink koud. We mochten mee-eten en hadden verwacht in het nonnengezelschap opgenomen te worden, maar in plaats daarvan zaten we met de stugge pastoor en zijn Roemeense huishoudster aan tafel. Het eten - eindelijk eens een vegetarisch menu - was overigens heel erg lekker en voorzien van uitstekende wijn.
Hoewel het hier dichter bevolkt is dan in Toscane liepen we tot de rand van Rome door heel landelijke gebieden. Overal zijn boomgaarden, akkers en velden. Het landschap is vaak wel rommelig met verspreide huizen die varieren van riante villa's met grote hekken en dito honden tot bouwvallige hiuzen met het erf vol troep en beestenhokken (met kippen, varkens, honden enz.). Interessant waren de talloze hazelnootplantages waar we doorheen kwamen. Het mag je dan ook niet verbazen dat je bij het ontbijt een croissant met nutella krijgt...
De laatste dagen is het mooi herfstweer met een zonnetje, weinig wind en 's middags zo'n 18 graden. Gelukkig maar want het kan ook anders. Vorige week beleefde Rome en omgeving een nacht met stortregens, de ergste sinds 1953. Wij zaten in Sutri (60 km van Rome) en hadden het niet eens zo door want 's ochtends was het weer droog. We kregen onderweg naar Campagnano di Roma een paar stevige onweersbuien, waarvoor we tot ons geluk prima hebben kunnen schuilen. Bij de eerste bui mochten we in een soort tractorwerkplaats een uurtje doorbrengen met de monteurs die ons heel aardig opvingen. We konden er zelfs in het kantoor ons broodje opeten. Later die middag kwamen we door een natuurgebied met veel bos en mooie valleien.
De laatste 2 km voor het eindpunt ging over een bospad langs een helling, waar het water in de plassen zo hoog stond dat we er met geen mogelijkheid links of rechts omheen konden. Een keer konden we nog een omtrekkende beweging maken maar bij de volgende plassen bleek dat onmogelijk vanwege het doornige struikgewas. Dan maar op blote voeten door het modderige water en over het stenige pad. Het ene na het andere obstakel moesten we overwinnen maar dan ga je ook niet meer terug, vooral met het einddoel zo dichtbij. Onder de modder en de schrammen kwamen we het bos uit. Toen moesten we nog een beek over via een brug die deels ingestort was door de overvloedige regens. Als die brug er niet meer was geweest hadden we geen kant uit gekund. Doodmoe kwamen we in Campagnano di Roma aan en toen kwam de pater ook nog eens niet opdagen...
Gisterochtend hebben we het testimonium (zeg maar pelgrimsoorkonde) opgehaald in de Sint Pieterskerk. Via een langdurige bureaucratische procedure, maar wel interessant om mee te maken. Het gebeurt je niet iedere dag dat je in een gang staat te wachten terwijl een kardinaal in vol scharlakenrood ornaat langsschrijdt en iedereen in de houding springt.
En vanmorgen kregen we in de Friezenkerk tot onze verrassing ook nog een oorkonde van pater Tiemen Brouwer.
Dit was ons laatste bericht. Een hartelijk arriverderci van Johannes en Frieda.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten